Uzman Psikolog Özge Özcan (@ozgeonerozcan) diyor ki; Oyunun çocuk için bir ihtiyaç olduğunu, çocuğun dilinin oyun olduğunu ve oyunun çocuğun gelişiminin ayrılmaz bir parçası olduğunu artık biliyoruz. Çocuklar oyun yoluyla hem dış dünyayı tanır hem de kendi bedenlerinde biriktirdikleri enerjileri harcarlar.
Çocukların ilk sosyal çevreleri anne babalarıdır. Bu sebeple ilk model aldıkları kişiler de ebeveynlerdir. Bir çocuğun bebeklerini oynatırken anne babalarının günlük diyaloglarından kopyalanmış bir şekilde konuşturduğuna, arabasını sürerken ebeveynin araç kullanırken takındığı tavırları sergilediğine, bebeğine kendisine nasıl davranılırsa o şekilde davrandığına rastlamışssınızdır. Tüm bunlar aslında çocuğunuzun dış dünyayı nasıl algıladığı ve bizlere doğru tuttuğu aynadan kendimizle ilgili ipuçları verir. Bu da çocukların gelişmekte olan kişiliklerinin yansıması olarak ortaya çıkar. Bu sebeple çocuklarınızın oyun oynarken verdiği ipuçlarını doğru almak, oyunlarını önemsemek gerekmektedir.
Oyun her yaş döneminde vardır. Ancak yaş grubuna göre oynanan oyunlar farklılık göstermektedir.
0-2 yaş bebeklik döneminde ; Yenidoğan odalarında ilk etapta annelerin o zamana kadar hayallerini süsleyen bir oda göze çarpar. Pastel renklerden oluşan oda takımları, heryerden sarkan materyaller, yumuşak acıtmayan ayıcıklar aslında çocuklarınızın ilk oyuncaklarıdır. Ancak bu dönemde bebeğiniz daha çok bedenini tanımaya yönelik oyunlar oynar, ellerini ayaklarını görmek, birbirine vurmak onun için bir oyundur. Sonraları yatağına doğru sarkan oyuncakları yakalamaya çalışan motor aktiviteler ve sıralama, yürüme hatta yatağından çıkmayı başarabilmek onun için birer oyundur.
